Co zrobić, gdy ktoś dokucza naszemu dziecku?

Dokuczanie to nie zabawa!

W dzisiejszym świecie, gdzie często zatracamy granice między tym, co może być przykre dla innych, a tym co jest tylko żartem tak samo odbieranym przez obie strony bardzo łatwo możemy paść ofiarą lub sprawcą dokuczania. Problem z interpretacją tego co jest, a co nie jest dokuczaniem mają również świadkowie zarówno dorośli jak i młodzi, czyli ci, których to zjawisko najczęściej dotyka. Choć dokuczanie nie ma wieku, to na potrzeby naszego spotkania skupimy się nad tym, co się dzieje z młodymi ludźmi (w wieku szkolnym), kiedy spotykają ich takie sytuacje i jak my dorośli możemy na to reagować.

Obecnie borykamy się z jednej strony z otwartością i przyzwoleniem na wyrażanie siebie w każdym aspekcie naszego życia, nieograniczaniem opinii i myśli, a z drugiej z nadmiernym zwracaniem uwagi na dzieci, stosując często nadopiekuńczą ochronę przed poznawaniem i doświadczaniem życia społecznego, które niesie również w sobie te nieprzyjemne doznania i stany emocjonalne. Stajemy po stronie dziecka nie weryfikując zdarzenia i jego prawdziwości opierając się tylko na subiektywnej opinii jednej strony, albo bagatelizujemy całe zajście traktując je jako niewybredny żart, którego ofiarą padło nasze dziecko.

Gdzie w tym wszystkim jest dokuczanie, czym ono tak naprawdę jest, kiedy mówimy o tym zjawisku? Jakie może przybierać formy i czy jest groźne dla naszego życia, czy może wpływać na przyszłość tych, którzy go doświadczają? Gdzie osoby doznające tego zjawiska mogą znaleźć wsparcie, a jak świat dorosłych może pomagać i pokazywać młodym, że można współistnieć w szkole i każdym innym środowisku bez dokuczania, przemocy i innych zachowań niosących destrukcję psychiczną osób doznających tego typu aktywności skierowanych w ich kierunku.