Kim jesteś, niebieski stworku,
siedzący czasem na mym ramieniu?
Gdy się pojawiasz, słońce gdzieś znika
i świat wokół zatapia się w cieniu.
Nic mnie wtedy nie cieszy,
ciągle chce mi się płakać,
a przecież zdecydowanie wolę
śmiać się, bawić i skakać.
Twoja obecność niezmiernie
mnie męczy,
lecz im bardziej cię nie chcę,
tym stajesz się większy.
Co zrobić, byś zniknął, by wróciły kolory?
„Wiem, że mnie nie lubisz, lecz nie jestem potworem”
– odrzekł cicho Smutek, szepcząc mi do uszka:
„Jestem jak niewidzialny kocyk
i trochę jak miękka poduszka.
Daję zatrzymanie, czasem łzy, brak energii,
po to, byś pożegnał rozpacz, żal i rozterki.
Gdy mnie przyjmiesz i wysłuchasz,
zrobisz miejsce na nowe.
Może lepsze? Może inne?
Bardziej kolorowe?”.
POLECAMY
